از بدو تاسیس رژیم اسلامی ایران از روش‌های غیرقانونی و غیراخلاقی برای پیشبرد اهداف سیاسی و استراتژیک خود در عرصه بین‌المللی استفادە کردەاست. در این میان، تروریسم دولتی و گروگانگیری از برجسته‌ترین ابزارهایی بوده‌اند که این نظام به کار گرفته است. دستگیری اخیر چچیلیا سالا، روزنامه‌نگار ایتالیایی، نمونه‌ای تازه از سیاست گروگانگیری جمهوری اسلامی به منظور فشار بر دولت‌های غربی است. این مقاله تلاش دارد تا با بررسی ابعاد مختلف این سیاست، تاثیر آن بر روابط بین‌المللی و نقض قوانین جهانی توسط جمهوری اسلامی را روشن کند.

تروریسم دولتی ایران: ابزاری برای پیشبرد اهداف سیاسی

از زمان تاسیس جمهوری اسلامی در سال ۱۹۷۹، تروریسم دولتی به یکی از ویژگی‌های بارز سیاست خارجی ایران تبدیل شده است. این اقدامات شامل ترور مخالفان سیاسی در خارج از کشور، حمایت از گروه‌های شبه‌نظامی در منطقه، و عملیات‌های نظامی و اطلاعاتی در خاک کشورهای دیگر بوده است. مواردی مانند ترور عبدالرحمن قاسملو در وین، صادق شرفکندی در برلین، و قتل زنجیره‌ای مخالفان سیاسی در دهه ۱۳۷۰ شمسی از جمله مصادیق این سیاست هستند.

گروگانگیری: ابزار فشار برای دستیابی به اهداف دیپلماتیک

گروگانگیری به یکی از شناخته‌شده‌ترین روش‌های جمهوری اسلامی برای فشار بر کشورهای دیگر تبدیل شده است. این سیاست از اولین سال‌های انقلاب اسلامی آغاز شد، زمانی که دیپلمات‌های سفارت آمریکا در تهران گروگان گرفته شدند و این بحران برای ۴۴۴ روز ادامه یافت. در سال‌های اخیر، جمهوری اسلامی به طور سیستماتیک اتباع خارجی و شهروندان دوتابعیتی را به اتهامات واهی مانند جاسوسی بازداشت کرده و از آنها به عنوان اهرم فشار در مذاکرات استفاده کرده است.

دستگیری چچیلیا سالا: نقض آشکار حقوق بین‌الملل

بازداشت چچیلیا سالا، روزنامه‌نگار ایتالیایی، نمونه‌ای دیگر از گروگانگیری دولتی توسط جمهوری اسلامی است. وی به اتهامات غیرمستند و مبهم بازداشت شد، اتهاماتی که در بسیاری از موارد با قوانین بین‌المللی و حتی قوانین داخلی ایران نیز همخوانی ندارد. این اقدام نه تنها نقض ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر (حق آزادی و امنیت شخصی)، بلکه نقض معاهده‌های بین‌المللی از جمله کنوانسیون وین درباره روابط دیپلماتیک است که احترام به حقوق و مصونیت اتباع خارجی را الزامی می‌داند.

نقض قوانین بین‌المللی

جمهوری اسلامی ایران با اقدامات خود به طور مکرر قوانین بین‌المللی را زیر پا گذاشته است، از جمله:

1. کنوانسیون وین درباره روابط کنسولی (۱۹۶۳): بر اساس این کنوانسیون، کشورها موظف به احترام به حقوق اتباع خارجی هستند. بازداشت غیرقانونی شهروندان خارجی نقض مستقیم این معاهده است.
2. اعلامیه جهانی حقوق بشر (۱۹۴۸): ماده ۹ این اعلامیه تصریح می‌کند که هیچ فردی نباید به طور خودسرانه دستگیر یا بازداشت شود.
3. کنوانسیون‌های ژنو: رفتار با گروگان‌ها به عنوان ابزار فشار سیاسی، نقض اصول بنیادین حقوق بشر در زمان صلح و جنگ است.

پیامدهای سیاست گروگانگیری

سیاست گروگانگیری جمهوری اسلامی پیامدهای جدی برای امنیت و ثبات بین‌المللی داشته است:

• افزایش تنش‌ها: این سیاست منجر به تشدید تنش‌ها بین ایران و کشورهای غربی شده و فضای دیپلماسی را مسموم کرده است.
• بی‌اعتمادی بین‌المللی: استفاده از گروگان‌ها به عنوان ابزار فشار، اعتبار جمهوری اسلامی در مجامع بین‌المللی را کاهش داده است.
• تحریم‌ها و انزوای بیشتر: این اقدامات یکی از دلایل اعمال تحریم‌های گسترده علیه ایران بوده و به انزوای بیشتر این کشور در صحنه جهانی دامن زده است.

نتیجه‌گیری

استفاده از تروریسم دولتی و گروگانگیری به عنوان ابزارهای دیپلماسی، چهره‌ای غیرقانونی و غیراخلاقی از سیاست خارجی جمهوری اسلامی ترسیم کرده است. این اقدامات نه تنها موجب نقض گسترده حقوق بشر و قوانین بین‌المللی شده‌اند، بلکه امنیت و ثبات جهانی را نیز به خطر انداخته‌اند. جامعه بین‌المللی باید با اتخاذ تدابیر قاطع، از جمله افزایش فشارهای دیپلماتیک و حقوقی، جمهوری اسلامی را وادار به احترام به قوانین بین‌المللی و حقوق بشر کند.